Bir An: Batan Güneş

Ahmet Güntan’dan Antonioni’nin Batan Güneş’ine dair bir deneme-şiir…

İnsansız Sokak. Bizi, parçası olmaya alıştığımız Kalabalık Düzeneğin bir an için dışına atan ani sessizlik, ani kimsesizlik–üzen değil, rahatlatan kimsesizlik. Her sokaktan üstümüze gelen yüzlerce insanın yok olmasıyla önümüze boş bir anlam alanının açıldığı boş koridor. Hayır, insan sevmediğimizden değil, bir içbakışa izin verdiği için büyük bir imkân, toplumsal saldırının durma ânı, trafik kazalarından sonra duran zaman. İstanbul’da İnsansız Sokak artık yok. Ancak bir düş olarak var, belleği kuvvetli birkaç zihinde bir özlem olarak yaşamayı sürdürüyor. İnsansız Sokak önümüzdeki yüzyılın soğuk metafiziğinde en aranılan, şehrin bedeli en yüksek şeyi olacak.

Yarım Kalan İnşaat. Kim bir sokakta yarım kalmış, aylardır boş duran bir apartman inşaatının önünden geçerken oradaki karanlık ruhsal çekimi hissetmez? Her santimetre karesinde her an bir müdahale yaşanan bir şehrin bir sokağında müdahalenin (bilemediğimiz bir) imkânsızlıktan yarım kaldığı, durduğu, devam edemediği bir kara delik, bir çekim merkezi. Hayatın örtünememiş çıplak sıvasız 4 duvarı. Bitirilmemiş her şey gibi korkulu heyecanın kapısını aralayan bir ara mekân. Karanlık bir cinselliğin çağrıştırdığı birçok şeyin taşıyıcısı. Kalabalık Düzeneğe karışamadan yarım kalmış insansız tasarı.

Unutulmuş İşlevsiz Eski Varil. Bir zamanlar bir işe yarıyormuş ama artık ne işe yaradığını hatırlamıyor. Çürüyüp kenti terk etmek üzere. İşlevsizliğin metafizik yoğunluğu ancak başıboş âşıkların dikkatini çekiyor. Taşıdığı su durgun, eskimiş.

Varilde Yüzen Tahta Parçası. Ait olduğu ağaçtan uzun zaman önce ayrılmış, canlılığını kaybetmiş, işe yarar bir nesne bile olamamış kupkuru selüloz, sert güçlü karbonhidrat, işlevsizlerin birlikteliğinde ancak âşıkların dikkatini çekebilecek kuru bir odak.

1. sevgili: nerede buluşalım?

2. sevgili: insansız sokakta, yarım kalan inşaatın yanındaki unutulmuş işlevsiz eski varilde yüzen tahta parçasının yanında.

Ahmet Güntan