Bir Sinema Psikopatının Listesi: Bir Daha İzlemem

Bu liste –başıma bir şey gelmeyecekse– “Mümkünse bir daha izlemeyeyim” dediğim filmlerin aklıma ilk gelenlerinden oluşuyor. Bir tür itiraf saati. Dönemi ya da öneminden bağımsız bazılarını ‘mecburen’ izlediğim, bazıları ilk aşamada bir keşif duygusu uyandıran, etkisi yoğun olan bu filmlerin hiçbir ortak özelliği yok.

Birinci sıra Fatih Özgüven sayesinde izlediğim Pembe Flamingolar’ın; kendisi beni anlayacaktır. İzlemeyen herkese mutlaka tavsiye ederim, izlerken eğlendiğim anlar da olmuştu, ne yalan söyleyeyim. Ama bu filmi bana bir daha izletmek için kafama silah dayamanız gerekebilir. Aşırılığın bir sürü hâlini severim aslında; yine de sırf faşizmle ilgili olduğu için Salo’nun aşırılığını bağrıma basmakta zorlanıyorum mesela. Andrey Rublev’i çok uzun süre bekledim, belki o nedenle izlerken çok sıkıldım. Zamanında izlediğim ve hayran olduğum Tarkovski’lerle Hıristiyan mistisizmine doymuş olmalıyım. Bu konuda Tarkovski’nin yanına bile yaklaşamayan Lars von Trier ise listeye en az üç filmle girmeyi hak ediyordu. Dogma konusunda yarattığı boş ümitler hatırına tercihimi Gerizekâlılar’dan yana kullandım. Griffith konusunda bir açıklama yapmama gerek yok, milyonların hislerine tercüman olduğumu biliyorum. Dövüş Kulübü’nü ise sözde sistem eleştirisini sisteme en âlâsından yaslanıp üstüne de rantını yiyerek yaptığından, o gün olduğu gibi bugün de affetmiyorum.

Sanırım bu listede ne işi var denilebilecek tek film 400 Darbe. Bu konuda beni en çok, Altyazı’daki bu köşeyi anısına başlattığımız Mithat Alam ayıplardı ama sonuçta bizi özgür sinefiller olarak yetiştirdi. Üstelik bunun Truffaut’yla hiçbir ilgisi yok, büyüme öykülerini bir türlü sevemiyorum, ne yapayım.

Bir Daha İzlemem
ÖVGÜ GÖKÇE  
1. Pembe Flamingolar (Pink Flamingos, 1972)
YÖN: JOHN WATERS
2. Andrey Rublev (1966)
YÖN: ANDREY TARKOVSKİ
3. Salo ya da Sodom’un 120 Günü (Salò o le 120 Giornate di Sodoma, 1975)
YÖN: PIER PAOLO PASOLINI
4. Bir Ulusun Doğuşu (The Birth of a Nation, 1915)
YÖN: D.W. GRIFFITH
5. Gerizekâlılar (Idioterne, 1998)
YÖN: LARS VON TRIER
6. Dövüş Kulübü (Fight Club, 1999)
YÖN: DAVID FINCHER
7. 400 Darbe (Les Quatre Cents Coups, 1959)
YÖN: FRANÇOIS TRUFFAUT