Finzi-Contini’lerin Bahçesi

Finzi-Contini’lerin Bahçesi (Il Giardino dei Finzi Contini, 1970)

Vittorio De Sica’nın Giorgio Bassani’nin romanından uyarladığı Finzi-Contini’lerin Bahçesi buğulu görüntülere, sepyamsı renklere ve yer yer Visconti filmerindeki operamsı hissi de hatırlatan bir oyunculuk tarzına sahiptir. Yabancı Dilde En İyi Film Oscar’ına layık görülen filmin, yönetmenin erken dönem Yeni Gerçekçi filmlerinden oldukça farklı olsa da, belirsizlik duygusunu yansıtma biçimiyle Umberto D. (1952) ile bir akrabalık taşıdığı söylenebilir. 1938-1943 yılları arasında bir kasabada geçen hikâyenin Yahudi aileleri geleceklerini tehdit eden faşizmin ulaşabileceği boyutları tahayyül edemezler. Nazilerin imha kamplarından çoğu insanın haberi yoktur. Mussolini yönetimi adım adım anti-semitist yasaları geçiredururken, Giorgio’nun babası hâlâ kendi liderlerinin Hitler gibi olmadığına yönelik saf inancını korumakta, Finzi-Contini’ler ise yüksek duvarlarla çevrili devasa bahçelerinde, dışarıda sanki hiçbir şey olmuyormuş gibi yaşamayı sürdürmektedir. De Sica adeta bilmek ve bilmemek hallerini eşzamanlı yakalar: Aileler başlarına neler geleceğini çok iyi bilmelerine rağmen, aynı anda bilmezden gelebilirler. Öte yandan hikâyedeki platonik aşkı işleme biçimi, De Sica’nın da diğer İtalyan auteur’leri gibi politik bilinç, faşizm ve cinsellik arasındaki ilişkiyle ilgilendiğini ortaya koyar.