Bir Sinema Psikopatının Listesi: Aile İçinde

Bir aileyi hikâyesinin eksenine alan her filmin benzer bir etki bıraktığını söyleyemem ama damakta bıraktığı tat olsun, yılların oluşturduğu uzun süreçler içinde hafızamın katmanları arasından kaçak yapabilme becerisi yüzünden olsun, bazı duyguları tarif edebilmemde bana yardımcı olan filmlerin çoğunun içinden bir parçasıyla ailenin geçtiğini fark ediyorum. Ailenin toplumlar tarafından yüceltilen bir yapı olmasının yanında birçok enkazın da üretildiği yer olarak da ele alınması yüklüyordur belki de bu filmlere bu anlamı.

Bir ailenin toplum içinde konumlandırılma biçimine yabancılaşması sonucu kendini imha etmesini (Yedinci Kıta), hayranlık duyulan bir annenin kaybının ardından baba ve çocukların kendilerini yeniden yapılandırma çabalarını (Sessiz Çığlık), şehirlilerin kırsalda huzur aramasının bir azaba dönüşmesini (Karanlıktan Aydınlığa), fakirliğin vefa ve saygıya dönüşme hâlini (Ya Hep Ya Hiç) veya varlıklı bir annenin anne olma ahlakını (Çocuk Pozu), bir babanın acımasızlığının yarattığı tedirginliği (The River) bu filmler izleyene neredeyse yaşatabilirler. İçinde oluştukları toplumların düşünce ve davranış biçimlerini anlatışları da sinemada gerçeklik adına bir kazançtır.

Aile İçinde
SEREN YÜCE

1. Sessiz Çığlık (Louder Than Bombs, 2015)
YÖN: JOACHIM TRIER
2. Ya Hep Ya Hiç (All or Nothing, 2002)
YÖN: MIKE LEIGH
3. Yedinci Kıta (Der Siebente Kontinent, 1989)
YÖN: MICHAEL HANEKE
4. Çocuk Pozu (Pozitia Copilului, 2013)
YÖN: CÃLIN PETER NETZER
5. Mutluluk (Happiness, 1998)
YÖN: TODD SOLONDZ
6. The River (He Liu, 1997)
YÖN: TSAI MING-LIANG
7. Karanlıktan Aydınlığa (Post Tenebras Lux, 2012)
YÖN: CARLOS REYGADAS
8. The Prefab People (Panelkapcsolat, 1982)
YÖN: BÉLA TARR
9. Turist (Force Majeure, 2014)
YÖN: RUBEN ÖSTLUND