Bir An
Burçin S. Yalçın, Bir An köşemiz için István Szabó’nun Taraf Tutmak filminin finalini kaleme aldı.
Ali Deniz Şensöz Bir An köşemiz için televizyon tarihinin en sevilen dizileri arasında yer alan Six Feet Under’dan unutulmaz bir kareyi yazdı.
Güvenç Atsüren, Bir An köşemiz için Bill Douglas imzalı My Childhood filminden unutulmaz bir özgürlük hayalini kaleme aldı.
Paralel akan hikâyeleri gece vakti Hanna ve McCauley’yi Los Angeles Havalimanı’nın arkalarında boş bir araziye getirmiştir.
Normandiya kıyılarının kuytularında biricik sevdiği Milla’yla içine sığındıkları terk edilmiş kulübedeki yatağının bir ucuna kıvrılmış olarak görürüz Leo’yu.
Hasan Nadir Derin, Bir An köşemiz için Kuzuların Sessizliği filminden Clarice Starling ve Hannibal Lecter’ın unutulmaz temasını kaleme aldı.
Zama. Sulh hâkimi Zama. Adalet ruhuyla ıslah eden Zama. Kızılderili arabulucusu, kılıcını çekmeden adalet getiren, acımasız yalnızlığında ölümsüz, korkusuz Zama.
“Ripley’nin hayatında uzun zamandır bir yabancı var. Devasa bir cüsseye sahip, etrafına ölüm saçan, böcekten bozma bir yaratık bu.”
“Anton, belki de ilk kez kusursuz bir insan olmanın altında yatan derin korkuyla yüzleşir. Mükemmel bir insan olabilmenin imkânsızlığı onu acizleştirir.”
“Bu sahne filmin sonuna doğru: Havada mutluluk gibi bir şey var. Meksikalı çalgıcılar durmadan çalıp söylüyor; Elaine, Paul, Axel ve Grace zıplaya döne dans ediyor…”
Yas, yokluğumuz için mi tutulur, parçası olmayacağımız yaşamlarda yarattığımız anlam boşluğu/kayması için mi?
“Ali koşuyor. Kan ter içinde. Paramparça ayakkabılarıyla. Canını dişine takmış. Üçüncü olmak için yarışıyor. Birincilikmiş, ikincilikmiş umurunda değil…”
“Beni sinemada ‘dansın başladığı an’ ürpertiyle doldurur. Sözün kesintiye uğraması, sahneye çıkma duygusu –sanki ben de sahneye çıkıyormuşumdur–, kendini unutma, derisinden sıyrılıp çıkma, hepsi o ânın içindedir.”
Bir An köşemizde, bizde iz bırakmış filmlerden akılda kalıcı bir ânın duygusal dökümünü çıkarmaya çalışıyoruz.
1966 tarihli Cezayir Savaşından bugüne geliyoruz: Karim Aïnouz’un ilk kez 70. Berlinale’de gösterilen Nardjes A. 2019 adlı belgeseli farkında olmadan elli küsur yıl öncesine, bu sahnedeki kadınlara göz kırpıyor.
