Bir An: Teyzem

Bir çocuğun gözünden, çocuk kalmış bir kadının hikâyesini anlatır Teyzem. Ümit Ünal’ın henüz yirmi yaşındayken kaleme aldığı ve Halit Refiğ’in kamerasında hayat bulan hikâye, Umur isimli bir çocuğun, teyzesi Üftade’yle olan anılarına odaklanır. Üftade, acı dolu çocukluğuyla baş etmenin yolunu, layık görüldüğü hayata sığmayan, taşkın bir neşede bulmuştur. “Yeşilçam filmlerine” yaraşır bir aşkın hayalinde kaybolup durur. Zaman geçer, her şey değişir, evlerin yerine apartmanlar dikilir, çocuklar büyür ama Üftade hep aynı kalır. Aile evinden koca evine, sonra yine aile evine, beyaz atlı prensinin kendisini kurtarmasını bekler. Belki Yeşilçam’ın evden hiç çıkmayan kadınlarını, belki de onları evden hiç çıkmadan izleyen, bekleyen ve hayal kuran kadınları anlatır Üftade’nin hikâyesi.

Hikâyeyi bize teyzesiyle geçirdiği kısıtlı zamanı hatırlamaya çalışan genç Umur anlatır. Onu bu dünyadan silmeye, unutmaya ve unutturmaya çalışan herkese karşı tek başına, teyzesinin yazdığı günlükleri, kâğıt parçalarını, yaptığı resimleri bir araya getirir, bir hikâye kurar. Çocuk ve yetişkin Umur’un anıları birbirine karışır, Üftade’nin hayalleri, kâbusları, neşe ve acı dolu çığlıkları her yere sinmiştir. Film bitmiş, Üftade’nin sonu çoktan belli olmuşken, bir an için geriye götürür Umur bizi. Utanıp sakladığı, belki hayal meyal hatırladığı, belki de hiç yaşanmamış bir anıyı gösterir bize. Çocuktur, teyzesi gizli gizli sevgilisiyle buluşsun diye yollara düşmüşlerdir yine. Vapur yolculukları sırasında Üftade Umur’a bir sevdiği olup olmadığını sorar: “Bana bak bu hayat aşksız çekilmez, anlat bana, sevdiğin güzel mi?” Umur cevap verir: “Hem de çok güzel.” Teyzesi meraklanır, “Yaa, peki kimmiş bu güzel?” Umur utana sıkıla, zaten bildiğimiz o cevabı verir: “Teyzem”. Ardından, gülmeye başlayan teyzesinin sesi doldurur her yeri; yüksek sesle, utanıp sıkılmadan, hiç durmadan kahkaha atar Üftade. Aslı Ildır

Teyzem (1986)
Yön: Halit Refiğ