Bir An: Six Feet Under

Los Angeles’tan New York’a taşınan Claire, arabayla çıkacağı yolculuktan hemen önce yanından ayrıldığı ailesinin son bir fotoğrafını çekmek üzeredir. Ölen abisi Nate o an arkasında belirip kulağına onu gözyaşlarına boğacak şu kelimeleri fısıldar: “Bu ânın fotoğrafını çekemezsin, çoktan geçip gitti bile.” Nate’in, avuçlarımızın arasından akıp giden zamanı asla tutamayacağımızı, durduramayacağımızı bize hatırlatmasıyla Claire’in ABD’yi boydan boya kat edeceği yolculuk başlar ve öykü dünyasında zaman hızla akar. Sezonlar boyu beraber vakit geçirdiğimiz karakterler gözlerimizin önünde yavaş yavaş zamana yenik düşecektir. Bedenleri deforme olacak, kimi ani bir kalp kriziyle, kimi bir kurşunla bu dünyayı terk edecektir. Her an gözümüzün önünde, yanı başımızda, ensemizde bizi bekleyen, oldukça sıradan ve gündelik olan ölümün başımıza bir anda gelebileceğini görmezden geldiğimizi yüzümüze çarpar Six Feet Under. Sezonlar boyu hiç tanımadığımız karakterlerin cenazelerini, ölümü gündelik hayatlarının bir parçası olarak yaşayan cenaze levazımatçısı bir ailenin hikâyesinin itici gücü hâline getiren, ölümü her boyutuyla tartışan dizinin son birkaç dakikasının bu kadar etkileyici olması, yıllar boyu duygusal ilişki kurduğumuz karakterlerin gözümüzün önünde bir anda ölüvermeleridir. Dizinin birçok bölümünde gördüğümüz ölümler gibi bu ölümlerin de bir kısmı trajikomiktir. Anlatının her noktasına sinmiş olan kara mizah, gelip geçici hayatlarımıza yüklediğimiz anlamların içini boşaltıverir. Six Feet Under’ın finali kaybolan zamana, bu dünyadan ayrılacak olmamıza ve eğer şanslıysak en iyi ihtimalle birilerinin duvarında asılı fotoğraflara dönüşeceğimize dair bir hatırlatmadır. Üzerine fırlatıldığımız bu dünyada, hem bize bahşedilen en büyük lütuf hem de en büyük lanet olan ‘bilinç’in kapanacağı âna kadar, akıp geçen zamanla ne yapacağımızı tekrar düşünmemizi talep eden, ölmeyecekmiş gibi yaşayanlara yapılmış aşkın bir çağrıdır aynı zamanda. Ali Deniz Şensöz

Six Feet Under (2001-2005)