1. Carol

Todd Haynes, gösterildiği yıl Cannes’da eleştirmenlerin en çok beğendiği film olmasına rağmen festivalden yalnızca Rooney Mara’nın kazandığı En İyi Kadın Oyuncu ödülüyle dönen Carol’da izleyicisini, Cennet Çok Uzakta’dan (Far From Heaven, 2002) yıllar sonra bir kez daha 1950’ler Amerika’sına götürüyor. Senaryosu Patricia Highsmith’in kuvvetli otobiyografik esintiler taşıyan ilk dönem romanlarından ‘Tuzun Tadı’na dayanan film, evli, çocuklu, varlıklı Carol ile bir mağazada çalışan genç ve deneyimsiz Therese’in toplumsal koşulların dayatmalarına karşı alevlenen aşkına odaklanıyor. 50’ler atmosferini yaratırken abartıdan kaçınmakla birlikte
en küçük ayrıntıya dahi muazzam bir özen gösteren sanat yönetimiyle uyum içinde, filmin kamerası da tıpkı birbirini yakından tanımak isteyen iki kadın gibi elbiselerin kıvrımla- rına, sigara tutan parmaklara, bir gülüşün gizemine kaçamak bakışlar atıyor. Carol ile Therese’in masalsı aşkı yerleşik ahlak anlayışının kaskatı gerçekliği ve yasaların koyduğu engeller karşısında sendeliyor belki, fakat Haynes ağdalı bir melodrama dönüşme riski taşıyan öykünün ucunu yerinde bir tercihle açık bırakıyor ve ümitvar bir finali esirgemiyor izleyicisinden. Elindeki tutkulu malzemeyi sabırla ve serinkanlı bir şefkatle işleyen bir film Carol. Dışarıdan buz gibi görünürken içten içe yanan iki sevgiliye hayat veren Cate Blanchett ve Rooney Mara’nın büyük ölçüde bakışlarla, ufak dokunuşlarla konuşan performansları da, filmin bu mesafeli yaklaşımını mükemmelen tamamlıyor.