Uzatmalı Gerçeklik

Tarr’ın üslubunun en stilize özelliği, had safhada uzun plan sekanslar kullanmasıdır. Tarr, plan sekansı üslubuna yedirmiş Tarkovski gibi düşsel ve mistik evrenlere girmekten ziyade, Şeytan Tangosu’ndaki (Sátántangó, 1994) gibi, izleyeni yarattığı dünyanın, uzamın bir parçası kılmayı amaçlar. İzleyene sorduğunuzda, kendini filmden uzaklaşmış hissettiğini, yönetmenin suçuna iştirak etmediğini de işitebilirsiniz. Dolayısıyla, uzun plan sekanslar, belki çoktan bitmiş bir yönetmen-izleyici ilişkisi gibi de gelebilir kulağa. İyimser bir bakışla, bu çelişkinin Tarr’ın üslubunun bir parçası olduğunu düşünebiliriz.

<<<

>>>