Materyalist Mizah

Tarr’ın en mizahi yanı, gerçekliği yakalamak uğruna üç saatlik bir dilimi yedi küsur saatte işlediği, uzun plan sekanslarının nadide örneklerini gördüğümüz Şeytan Tangosu’nda kendini gösterir. Bir kurtarıcıyı bekleyen köylülerin hayatlarını “kimin eli kimin cebinde” türünde masaya yatıran yönetmen, film boyunca gaipten gelen çan seslerinin aslında virane bir kilisede “Türkler geliyor” diye bağıran bir delinin işi olduğunu göstererek sıradan, fakir insanların umutsuz bekleyişlerini din ve İsa benzeri motifler üzerinden alaya alır. Karanlık Armoniler’de (Werckmeister Harmóniák, 2000) de görülen bu materyalist mizah, aynı zamanda yönetmenin Tarkovski sinemasıyla arasına koyduğu mesafeyi gösterir.

<<<