Doğa ve İnsan

Her ne kadar yönetmenin kendisi “çevreci yönetmen” yakıştırmasını kabul etmese de doğanın filmlerindeki yeri yadsınamaz. Gündelik hayatında bir çevre aktivisti olan Miyazaki Ruhların Kaçışı’nda (Sen to Chihiro no Kamikakushi, 2001) nehir tanrısının yıkandığı sahneyi örneğin, kendi tecrübelerinden yola çıkarak tasarladığını birçok kez dile getirmiştir. İnsanların, teknolojinin ve tüketim toplumunun doğayla ilişkisini irdelemekten vazgeçmeyen yönetmen birçok filminde bu çelişkileri filminin odak noktasına da taşımıştır. Prenses Mononoke’de (Mononoke-hime, 1997) gözleri hırstan körleşmiş Lady Eboshi ve kontrolündeki demir kasabası doğanın dengesini bozmak pahasına demir üretimi için ağaçları yok edip, ormanın tanrılarına savaş açarlar. Rüzgârlı Vadi’de de karşımıza çıkan bu insanoğlu-doğa çatışmasının Miyazaki’ye göre bir kazananı yoktur. Komşum Totoro’daysa (Tonari no Totoro, 1988) doğa, tüm hayvan âleminin olduğu gibi insanlığın da ebeveyni ve koruyucusu olarak resmedilmiştir. Doğa her zaman durgunluğun ve yaşamın temsilcisi de değildir, Miyazaki onun yıkıcı gücünü göstermekten de geri durmaz. Rüzgârlı Vadi’deki böceklerin hiddeti ve Küçük Deniz Kızı Ponyo’daki (Gake no ue no Ponyo, 2008) fırtınaların yıkıcılığı, madalyonun diğer bir yüzü olduğunu hatırlatır bize.

<<<

>>>