4. The Club / El Club

Şili’nin küçük bir kıyı kasabasında bir tepeye konuşlanmış, deniz manzaralı, bahçeli, büyük bir ev. Başka bir objektiften görülse,
kafa dinlemeyi, huzur bulmayı, iyi hissetmeyi vaat edeceği kesin. Pablo Larraín’in objektifinden görünen portredeyse, geçmişin hayaletlerinin işgal ettiği, bu dünyadan mutsuz göçmüş ruhların terk etmediği, gotik korku filmlerindeki o tekinsiz evlerden biri sanki. Gece-gündüz ayrımını silikleştiren bir loşluk. Perdeler
açık olsa da bir kapalılık. Mavi-gri bir donukluk. Nemden, tozdan kaynaklanmayan bir pusluluk. Yıllardır birikmiş havasızlık. İlk bakışta bir huzurevi sanılabilecek bu evin yaşlı sakinleri Katolik rahipler, onları birleştiren şeyse günahları. Küçük çocuklara tecavüz etmek, gizli işkence evleri kurmak, bebek hırsızlığı yapmak gibi ağır suçlar işledikleri için oradalar. Suçuyla yüzleşememiş, itiraf edememiş olanların gün doldurduğu karanlık bir araf gibi bu ev. Kiliseden uzaklaştırılmışlar ama kilisenin adına leke sürülmesin diye cezalandırılmamışlar da. Kendi günahlarına dışarıdan bakma şansları da ellerinden alınmış dolayısıyla. Dünyadan izole bu yarı-açık hapishaneye ölümü beklesinler diye gönderilmişler. Onlar da onu yapıyorlar. Zaman ağır ağır akıyor, günlük rutinler tekrar ediyor. Çocukluğunda rahiplerden birinin tecavüzüne uğramış yarı meczup bir adam evin dışına gelip yaşadıklarını bağıra bağıra tüm ayrıntılarıyla anlatınca sessizlik kırılıyor, günahları gizleyen suskunluk kırılınca ölümü beklemenin gündelik rutini bozuluyor. Suç, ceza, cezasızlık, itiraf, inkâr, bağışlama, yüzleşme; Pablo Larraín sinemasının anahtar kelimeleri bu kez Katolik kilisesinin günah gizleyen duvarlarına yapışıyor. Bir Caspar David Friedrich resmi mizanseninde, karanlık gri denize bakıp ölümü bekleyen huzursuz ruhların barındığı küçük kasabanın tamamı, Larraín’in dışavurumcu diliyle hüzünlü, kasvetli, varla yok arasında bir puslu mekâna dönüşüyor.

>>>