Aşkın Bir Dil Arayışı

Tarkovski’nin tüm biçimsel tercihlerinin ardında akılla, mantıkla değil sezgiyle kavranacak aşkın bir sinema dili yaratma çabası yatar. Tarkovski neden-sonuç bağıyla bağlı, çizgisel anlatılar kurmak yerine hatıralarla rüyaların, hayallerle gerçeğin, geçmişle şimdinin iç içe geçtiği, rüya mantığına dayalı filmlere imza atar. Bu rüya mantığının en uç örneğini, bizi ölmekte olan bir şairin zihninde yolculuğa çıkaran Ayna’da (Zerkalo, 1975) görürüz. Tarkovski’nin son sahnesi dışında tamamını siyah-beyaz çektiği Andrey Rublev’den (1966) sonraki tüm filmlerinde olduğu gibi Ayna’da da siyah-beyazla renkli çekimler arasında geçişler vardır. İz Sürücü (Stalker, 1979), Nostalji ve Kurban’da da sıkça karşımıza çıkan bu geçişler, farklı zaman dilimlerini ve bilinç durumlarını ayıran sinematik bir kod işlevi görür. Doğrudan kalbe hitap eden aşkın bir dil arayışı, Tarkovski’nin filmlerini şiire yaklaştırır. Tarkovski’nin imgelerle ve seslerle titizlikle ördüğü, Bruegel gibi Rönesans ressamlarından esinlenmiş eşsiz kompozisyonlarla dolu filmleri, peliküle yazılmış şiirlere benzer. Ayna, Tarkovski’nin ünlü bir şair olan babasının kendi şiirlerini seslendirdiği en şiirsel filmidir.

<<<

>>>