Parazit / Gisaengchung

Altın Palmiye’yi kazanmadığı paralel bir evrende, Parazit’ten kaba, yüzeysel, basit, hattâ kör göze parmak bir film olarak bahsediyor olabilirdik ama tarih öyle gelişmedi. Belki Cannes jürisinin başkanı Alejandro G. Iñárritu, sınıf çatışmasının geçmişte olduğu gibi bugün de insanlığın evrensel meselesi olduğuna kanaat getirdi. Belki de, sınıf atlamayı ‘gerçekçi bir hayal’ olarak pazarlayarak kitlesel sefaleti görünmez kılan kapitalist katarsis mantığı iflas etti. Sebebi ne olursa olsun, Parazit’in başyapıt olarak anılabildiği bir andayız ve bu ânın tadını çıkarmalı, tıpkı Kim ailesinin Park ailesinin evinde işler sarpa sarana kadar yaptığı gibi. Bu filmde sınıfsal eşitsizliği meşrulaştıracak psikolojik açıklamalar yok. Tek travma kaynağı, zengin aile kızının küçükken gördüğü “hayalet”. İn cin sınıfsal burada, koku sınıfsal, kablosuz internet hızı sınıfsal, otomatik olduğu varsayılan ışıkların yanıp sönmesi bile sınıfsal. Sınıf siyasetine ağıt yakmaktansa âdeta onun ruhunu çağıran mizahi bir taşkınlık bu. Dayanışma yok burada, dolayısıyla değişim de yok. Bu sadece bir yer kapmaca oyunu. Mahalleyi sel basıp klozetler taşana kadar keyfi sürülecek ‘lüksler’in. Ziyafetler yarım kalacak, akıllı telefonlar bir kova dolusu suyu yavaş çekimde yakalayacak… Sınıf atlamaksa, fantezi içinde fantezi içinde fantezi… Biri çıktı diyelim o merdivenleri, binlercesi aşağıda kalacak.

<<< 3

1 >>>