Gerçekçi Mirasa Müdahaleler

Yönetmenliğinin yanı sıra şair, yazar, oyuncu, gazeteci ve senarist kimlikleriyle de tanınan, 20. yüzyıl İtalya’sının en önemli entelektüel figürlerinden biri olan Pasolini, sinema kariyerine savaşın ve faşizmin kalıntılarıyla boğuşan İtalya’da çektiği Dilenci (Accattone, 1961) ve Mamma Roma’yla (1962) başlar. İtalyan Yeni Gerçekçiliğinden izler taşıyan bu ilk filmlerinde yönetmen, lümpen proletaryaya, seks işçilerine, toplum tarafından marjinalize edilmiş karakterlere odaklanır. İlk bakışta gerçek mekân çekimleri, ‘sıradan’ karakterleri ve amatör oyunculara yer verişiyle Yeni Gerçekçiliğe yakın duran bu filmlerde, Pasolini’nin akıma dair eleştirel yaklaşımının izlerini görmek mümkündür. Yönetmen, konvansiyonel dile yakın ve fazlaca “burjuva” bulduğu Yeni Gerçekçi anlayışı yer yer hikâyenin akışına müdahale ederek sekteye uğratır. Mamma Roma’nın müşteri bulmaya çıktığı gecelerde seyirciye ya da görünmez bir tanığa bakar gibi hayat hikâyesini anlattığı, dinleyicilerin ise rastgele gelip gittiği yürüyüş sahnesi, bu kırılma anlarının bir örneğidir.

<<<

>>>