Şiirin Gerçeği

Hem kelimelerle hem de imgelerle haşır neşir olduğu kariyeri boyunca sürekli yeni bir dil arayışında olan Pasolini, toplumsal gerçekçi üsluba yakın ilk filmlerinden mitlerin ve halk anlatılarının dilini benimsediği geç dönemine, sürekli bir deneme/yanılma hâlindedir. Marksist bakışıyla, radikal politik kimliğiyle tanınan yönetmen, gerçekliği olduğu gibi belgelemeye çalışan ve metafizik/kutsal/mitik olanı dünyevileştiren herhangi bir yaklaşımı reddeder. Ona göre ortaya rasyonel bir argüman koyarak ya da bir ideolojiyi karakterlere dikte ederek “ötekini” (marjinalize edileni, ezileni ya da temsiliyet alanı bulamayanı) anlatmak mümkün değildir. Ötekini anlatmanın yolu onun gibi “konuşmaktan”, onun dilini benimsemekten geçer. Bu nedenle Pasolini kariyerinin ilerleyen bölümlerinde neden-sonuç ilişkisini ve anlamı önceleyen konvansiyonel dilden tamamen uzaklaşmış ve şiirin rastgele, çağrışımlara dayalı, sembolik düzen öncesi dilini aramıştır. Bu arayışın doruğa çıktığı Matta’ya göre İncil (Il Vangelo Secondo Matteo, 1964), Kral Oedipus (Edipo Re, 1967) ve Medea (1969) gibi mitik anlatılarda gerçeklik, kakofonik bir mizansen ve zamansız müzik kullanımıyla yer yer bir tür “ayin” deneyimine dönüşür.

<<<

>>>