Hayatın içindeki Mizah

Ozu’nun gündelik hayatın ve ilişkilerin barındırdığı mizahı dolaysız bir şekilde gösterebilmek konusunda özel bir meziyeti vardır. Anlattığı hikâye ya da durumların merkezinde olmasa da, hayatın olağan akışı içinde kendiliğinden gelişen bu mizahi anlar, kimi zaman geleneksel ilişkilerdeki hiyerarşide, kimi zamansa hızlı bir şekilde modernleşen toplumun şehir hayatında yaşadığı çelişkilerde hayat bulur. Ozu’nun sessiz dönem filmleri içinde belki de en önemlisi olan Doğdum Ama…’dan (Otona no miru ehon – Umarete wa mita keredo, 1932) renkli döneminin neşeli filmlerinden Günaydın’a (Ohayō, 1959) uzanan bir çizgide, hayatın olağan anlarında, özellikle de çocuklar ve yaşlılar arasında anlam bulan sade bir mizah, yönetmenin ağırbaşlı üslubunu dengeler.

<<<