Mithat Alam’la Trende Karşılaşma

Hocamız ve dostumuz Mithat Alam’ı ölümünün dördüncü yıl dönümünde, Umut Barış Dönmez imzalı söyleşi kitabı ‘Sinemayı Seven Adam’dan bir anekdotla anıyoruz.

Fotoğraf: Ali Özlüer

Altyazı’nın yol arkadaşı ve en sadık okuru Mithat Alam’ı kaybetmemizin üzerinden tam dört yıl geçti. Tanıyanların çok iyi bildiği üzere, Mithat Bey’in en sevdiği şeylerden biri genç sinemaseverlerle tanışmak, hasbıhal etmek, onlara sinemada zevklerine ve bilgilerine dair sorular sormaktı. Bu sohbetlerde daha samimi cevaplar alabilmek için kimliğini gizlediği de olurdu. Umut Barış Dönmez’in 2016 yılında gerçekleştirdiği ve İletişim Yayınları tarafından Mithat Bey’in ölümünden kısa bir süre önce yayımlanan nehir söyleşide de bunun pek çok örneği yer alıyor. Sevgili Mithat Alam’ı, bu kitapta anlattığı muzip anekdotlardan biriyle anıyoruz.

Neden Eskişehir’e gitmiştiniz? Festival için mi?

Sebebi Eskişehir Üniversitesi’nin bana bir Emek Ödülü vermiş olmasıydı. Törene katılıp ödülü aldıktan sonra gündüz trenle dönmeye karar verdim. Belli bir süre sonra acıktım, yemekli vagona geçtim. Her yer dolu ama dört kişilik bir masada iki kişi varsa görevliler yardımcı oluyor, sizi başkasının yanına oturtuyorlar. Üniversiteli olduğunu düşündüğüm iki genç kızın yanına oturdum. Gidip kendi yaşımdaki adamların yanına oturacak değilim elbette. Tercihim her zaman gençler. Yemeğimi ısmarladım. Bir süre sonra laflamaya başladık. Eskişehir Üniversitesi’nde okuyorlarmış. İstanbul’a sık sık giderlermiş. “İstanbul’da ne yapıyorsunuz?” diye sordum. Oraya, şuraya, buraya gittiklerini anlatırlarken bir de sık sık Mithat Alam Film Merkezi’ne gittiklerini söylediler. “Taa Eskişehir’den kalkıp oraya gidiyorsunuz, neden?” diye sorunca söyleşileri takip ettiklerini, film izlediklerini söylediler ve “Merkez’i çok seviyoruz” dediler. Üçüncü kişilerin Merkez hakkındaki düşüncelerini duymayı merak ettiğim için de kimliğimi açık etmeden biraz sordum. Merkez hakkında hakikaten çok güzel şeyler söylediler. Ben de elbette zevkten dört köşe oldum. On beş-yirmi dakikalık ahbaplığın sonunda “bunları duyduğuma çok memnun oldum çünkü Mithat Alam benim” dedim. Şaka yapıyorum sandılar. Ne desem katiyetle inanmıyorlar.

Ben de olsam trende Mithat Alam ile karşılaşacağıma inanmam. (gülüşmeler)

“Nasıl inandıracağım ben sizi?” dedim. Hüviyetimi göstermemi istediler. Yapacak hiçbir şey yok, çıkarıp hüviyetimi gösterdim. Bu sefer utandılar, bir pot kırmış olabileceklerini filan düşündüler herhalde. “Ah vah diyecek bir durum yok, çok güzel şeyler söylediniz, üstelik ben olduğumu bilmeden methettiniz, bundan daha güzel bir methiye olamaz” dedim.

Sinemayı Seven Adam, Mithat Alam (Söyleşi: Umut Barış Dönmez), İletişim Yayınları, 2016, sf. 260-261