Kendiliğindenlik Sineması

Mia Hansen-Løve sinemasında gösterişli acılar, büyük kötüler, kahraman iyiler, poz kesen oyuncular, tek cümlelik karakterler, aşırılıklar ve dramatik çatışmalar yoktur. Hansen-Løve, filmlerinde bunların tam aksi için çaba harcar: Kendiliğindenlik. Yani bildiğimiz hayat… Filmlerini izlerken, bunu yakalamanın ne kadar zor olduğu üzerine hiç düşünmemişiz gibi gelir. Belirli bir amaca kilitlenmiş filmlere öyle alışkınızdır ki, bir filmin “olduğu gibi olabilme” cesareti hem şaşırtıcı hem de ferahlatıcı bir deneyime dönüşür. Gelecek Günler’de (L’avenir, 2016) Nathalie’nin hayatını altüst eden değişim, sıradan bir öğleden sonra ansızın gerçekleşir. Yoğun geçen bir günün ardından tam ayaklarını uzatmış dinlenirken, yirmi beş yıllık eşi başka biriyle beraber olduğunu tek nefeste itiraf eder. Tıpkı marketten süt almayı unuttuğunu itiraf eder gibi. Öylesine çabasızca. Nathalie’nin gözlerine büyük bir hayal kırıklığı yerleşir. Sinemanın kan ter içindeki tüm ayrılık sahneleri bu sahneye öylece bakakalır.

<<<

>>>