Bir Sinema Psikopatının Listesi: Gökkuşağından Yüzler

İnsan sık sık kendinden kaçabilmek için şarkılara, hikâyelere, filmlere sığınır ama sonra oralarda kendini ve benzerlerini bulduğunu fark eder. Gary Oldman’ı ilk kez izlediğim Prick Up Your Ears’da Joe karakteri aklıma kazınmıştı. Joe gibi, Kızarmış Yeşil Domatesler’deki Idgie ya da Fassbinder’in Querelle’i gibi gösterişli (belki biraz da gösterişçi) karakterleri hep sevdim ve onlara hep hayran oldum. Öte yandan, büyük olasılıkla gerçek hayatta kendime daha yakın bulduğum için, Köpeklerin Günü’nin eli ayağına dolaşan şaşkın soyguncusu ya da Our Lady of the Assassins’in yazarı gibi içine kapalı karakterleri de unutamam. Vampirle Görüşme’de iki erkek karakter arasında görünürde aşk yoktur ama bütün film gey aşkın metaforu gibidir. Lestat da, Louis de olağanüstü iyi yazılmış/oynanmış karakterlerdir. Yüzyıllara yayılan ömrüyle Orlando ölümsüzdür, gerçi romandaki (hayalimdeki) Orlando’ya hayranlığım daha ağır basıyor sanırım. Hafta Sonu utangaç, sabah ağzı kokan karakterlerinin ve tarif ettiği hem imkânlı hem imkânsız ilişkinin yarattığı gerçeklik duygusuyla, “evet aynen böyle oluyor” hissiyle akılda kalır. Onur’dan aklımda tek bir baskın karakter kalmadı gibi ama film zaten hep birlikte bir şey yapabilmenin sevinci üzerineydi, insana aşıladığı “çare mümkün” duygusu filmin baskın karakteriydi.

GÖKKUŞAĞINDAN YÜZLER
ÜMİT ÜNAL

1. Prick Up Your Ears (1987)
YÖN. STEPHEN FREARS

2. Orlando (1992)
YÖN. SALLY POTTER

3. Kızarmış Yeşil Domatesler (Fried Green Tomatoes, 1991)
YÖN. JON AVNET

4. Köpeklerin Günü (Dog Day Afternoon, 1975)
YÖN. SIDNEY LUMET

5. Querelle (1982)
YÖN. RAINER WERNER FASSBINDER

6. Our Lady of the Assassins (La Virgen de los Sicarios, 2000)
YÖN. BARBET SCHROEDER

7. Vampirler Görüşme (Interview With the Vampire, 1994)
YÖN. NEIL JORDAN

8. Harika Çocuklar (Wonder Boys, 2000)
YÖN. CURTIS HANSON

9. Hafta Sonu (Weekend, 2011)
YÖN. ANDREW HAIGH

10. Onur (Pride, 2014)
YÖN. MATTHEW WARCHUS