Mutlu Lazzaro / Lazzaro Felice

Mutlu Lazzaro, eski bir zamanda uzak bir köyde, sıradan ve çok yoksul bir hayat tasviriyle başlıyor. Nesli tükenen aristokrat sınıfın kalıntılarından olan Markiz’in köleleştirerek çalıştırdığı tarım işçilerinde, 40’ların sonunda Yer Sarsılıyor (La Terra Trema, 1948) ya da Acı Pirinç (Riso Amoro, 1949) gibi İtalyan Yeni Gerçekçi filmlerin yakından baktığı balıkçılardan, köylülerden izler var. Kapanmayan bir borç batağında ücretsiz biteviye çalışan, ekmek ve biraz içki bulduklarında kendilerini şanslı sayan, tek ampulle odalarını aydınlatıp biri hasta olduğunda ona yatacak yer bulamayan bu kalabalık ailenin her işe koştuğu Lazzaro ise, dünyanın kederinden habersiz, ne denirse yapan bir “iyi insan”. Alice Rohrwacher’in, itinayla kurduğu zamansız ve anakronik işaretlerle dolu pastoral dünyayı terk ederek, oradan çekip aldığı Lazzaro’yu bir modern şehir distopyasına fırlatma hızı büyüleyici. Markiz’in yarattığı ilüzyondan devlet eliyle kurtularak köyden şehre gelen ayaktakımı, yıllar sonra bir başka sömürü düzeninde hayatta kalmaya çalışırken, belli belirsiz bir şefkat duygusu filmde kol gezmeye devam ediyor. Herkesin yardımına koşan ‘aziz’ Lazzaro, filmin anıştırdığı dinî mesellerde görülebilecek denli kötücül insan hırsının kurbanı olsa da, film bu dünyanın çağlar ötesi düzenine dair güçlü bir izlenim bırakıyor.

<<< 10

8 >>>