Umut Tazeleyen Filmler: Toz Bezi
Kendileri bu dünyada durmadan sınavdan geçen iki kadının arkadaşlıkları da öyle, bıçak sırtı. Güvenceler, yedekler, bütünlemeler yok. Kırılgan hayatları, birbirlerine emanet. Adı konmamış, romantik hikâyelere sarılmamış bir emanet.
Aksu Bora
Bu yazı Altyazı’nın 170. sayısında yayımlanmıştır.
“Umut, umut için bütün sebepler yitip gitmeden umut değildir.”
Ahu Öztürk’ün 2015’te yaptığı bir film var: Toz Bezi. Kars’tan İstanbul’a göçmüş iki gündelikçi kadını anlatıyor, Hatun ile Nesrin’i. Yoksullar, kadınlar, Kürtler, yorgunlar… Umut bağlayabilecekleri pek bir şeyleri yok. Olsa olsa gündelik taktikler, küçük teneffüsler. Kocalar dert, çocuklar zor, patronlar çekilmez, ev sahibi hâlden anlamaz, lavabo bozuk… Hatun’la Nesrin arkadaşlar. Öyle toz pembe, sevgiye ve anlayışa batmış bir arkadaşlık değil. Çokça iğneleme, epey içerleme, bol susma, biraz konuşma var bu ilişkide. Benzerlik ve benzemezlik, anlama ve anlamazdan gelme.
Kendileri bu dünyada durmadan sınavdan geçen iki kadının arkadaşlıkları da öyle, bıçak sırtı. Güvenceler, yedekler, bütünlemeler yok. Kırılgan hayatları, birbirlerine emanet. Adı konmamış, romantik hikâyelere sarılmamış bir emanet. Böyle bir korunaksızlık, umut değil, olsa olsa kaygı uyandırabilir diye düşünüyor insan. Ne arkadaşlık yeminleri, ne kız kardeşlik sözleri.
Nesrin, hayatın yükünü daha fazla çekemeyip basıp gittiğinde, geride kızı Asmin’i bırakıyor. Hatun’a. Hiçbir şey söylemeden. Ama kızını ona emanet edebileceğini bilerek. Nesrin’in bunu bilmese Asmin’i bırakmayacağını seziyoruz. O yüzden bunun bir terk etme hikâyesi olduğunu düşünmüyoruz hiç. Onu emanet ettiğini anlıyoruz. Babasına değil, akrabalarına da değil. Hatun’a.
Filmin son sahnesi, kadının kadına güvenmesini, arkadaşlığı, emaneti anlatıyor. “Hadi” diyor Hatun Asmin’e, “kendimize gezelim biraz”. Onu kucaklıyor, Asmin ilk kez sahiden gülüyor. Akşam karanlığı çökerken, yürüyüp gidiyorlar. İşte bu aydınlık sahne, benim içimi umutla dolduruyor. Umut için sebep gerekmez, oradadır o.
