5. Hiçbir Zaman Burada Değildin / You Were Never Really Here

Hiçbir Zaman Burada Değildin, uzun zaman sonra gelen bir itirafı, tutulmamış bir sözü anımsatan sitemkâr ve dolaysız isminin aksine sözlerle, kelimelerle işi olmayan bir film. Elinde çekici, sert mizacı ve keskin bakışlarıyla bir kovboyu andıran Joe, kaçırılan kızları kurtararak hayatını sürdüren eski bir asker. Lynne Ramsay’nin geceyi mesken tutmuş bu süper kahramanın zihnini kurcaladığı, kafasından geçenleri anlamaya ve anlatmaya çalıştığı bir süreç gibi film. Joe’nun gizeminin ve suskunluğunun ardında bastırılmış travmalar, geçmişin hayaletleriyle boğuşan bir zihin, neye, kime yöneltildiği belirsiz bir öfke ve her an açığa çıkmayı bekleyen bir şiddet var. Patlamaya hazır bir bomba gibi, her an –belki annesine, belki kurtardığı küçük kıza, belki de fotoğrafını çektiği turist kadına– “Hiçbir zaman burada değildin!” diye bağıracakmış, dokunsalar ağlayacakmış gibi duran Joe’ya benziyor filmin kendisi de. Şiddet ihtimalini barındıran tüm mekânlara, durumlara bakıyor ama çok da yaklaşmıyor, belki ancak bir güvenlik kamerası kadar. Kendini sakınmanın, sessiz kalmaya çalışmanın yarattığı birikmişlik ve bastırılmışlık hâli sinmiş Ramsay’nin kamerasına. Joe’nun zihnini taklit eden, onunla değişen ve dönüşen gecenin ritmini hissediyor, birbirine karışan seslerin ve renklerin izini sürüyor. Gözleri yaşla dolu, kulağı çınlayan birinin deneyimini andırıyor bu gecenin hissi. Belki de bu yüzden hem Joe’yu hem de bizi yatıştıracak, kâbuslarımızdan uyandıracak bir cümleyle bitiriyor filmini Ramsay: “Hadi uyan, bugün güzel bir gün”.

  <<<                                                                                       >>>