Rüyada Çiğdem Görmek
Mekân Türkiye, zaman 2020’ler. Hayallerin suça delil gösterilebildiği bir dönem. Suçlulaştırılan sevdiklerimiz rüyalarda bizi sık sık ziyaret ediyor.
Rüyalardan oluşan bir film –daha– hayal ediyorum. Aklımdan çıkmayan bir cümle var: “Nazi Almanya’sında kişinin yalnız olduğu tek an uyuduğu andır.” Bunu söyleyen kişi bir Nazi subayı; alıntıyı kitabının ilk sayfasına taşıyan ise, İkinci Dünya Savaşı sırasında gizlice çevresindekilerin rüyalarını toplayan Charlotte Beradt. Beradt, topladığı rüyaları uzun süre evindeki kitapların arasında saklıyor ve bu rüyaları ancak yirmi yıl sonra, sürgünde olduğu ABD’de, ‘Rüyaların Üçüncü Reich’ı: Bir Ulusun Kâbusları’ adı altında basıyor. Beradt’ın kitabı ilk sayfasındaki alıntının altını oymak için var âdeta; keza kitapta yer alan tüm rüyalar kişinin uyurken yalnız olmadığını kanıtlayan, faşizmin yaklaşan ayak seslerini apaçık duyanlardan, hattâ bu adımların varacağı yerleri rüyada kurgulayanlardan gelen bir nevi “gelecekten mektuplar”: uyuyanları gözetleyen başucu lambaları, bir kanun hükmüyle aniden kaldırılan ev duvarları, henüz kurulmamış toplama kampları, henüz gidilmemiş sürgünler, unutulan diller…
Ben de çevremdekilerin rüyalarını topluyorum bir süredir, ekseriyetle kadınların. Mekân Türkiye, zaman 2020’ler. Hayallerin suça delil gösterilebildiği bir dönem. Suçlulaştırılan sevdiklerimiz rüyalarda bizi sık sık ziyaret ediyor. Rüyada Çiğdem görmek: rüya tabirleri buna ne der acaba? Bir gün bir filme dönüşür umuduyla havuzda toplanan rüyalarda beliren ortak alametler, figür ve temalar var. Ses bandından küçük bir kolaj bırakıyorum buraya. Mücella abla (Yapıcı) ve Çiğdem’le yemek yiyoruz, bir noktada masaya demet demet karanfil geliyor, yenilebilen kızarmış karanfilmiş bunlar; hep beraber doya doya yiyoruz. Bu arada üst kattan bağırışlar geliyor, bir adam sevgilisine şiddet uyguluyormuş. İhbar etmek istiyoruz; soruşturma bize açılır diye düşünüp vazgeçiyoruz. O sırada içeriye beş altı tane silahlı asker giriyor. Birileri bizi ihbar etmiş bile. Polisten yardım mı istesek diye düşünüyorum ama yeltenmiyorum bile.
Sokağa çıkıp tanımadığım birilerinden kaçıyorum, ben de tanımadığım bir kadınmışım aslında. Uzun bir yol kat edip Çiğdem’i cezaevinde ziyarete gidiyorum, uzun uzun sarılıp öpüyorum. Başka birileri de geliyor. Teras gibi, sarmaşıkları olan, Cihangir sokaklarını andıran bir yerde oturuyoruz. Bir anda telefonuma bir mesaj geliyor, seviniyorum, giyinip süsleniyorum, arkadaşımın evine gidiyorum. “Burası devlet dairesi, bu elbiseyle giremezsin” diyor, bana yeni bir elbise veriyor. Kaçtığım adamlardan birine biber gazı sıkıyorum, adam pısss, balon gibi sönüyor. Bir vapurdaymışız aslında; bomba ihbarı oluyor. Sokaklarda koşuyorum, ambulansın numarasını hatırlayamıyorum. Kadın arkadaşlardan biri bombayı devre dışı bırakıyor. Başka bir arkadaş bana faturaları ödemedim diye kızıyor. İçimden ‘Sardunya’ya Ağıt’ şarkısını mırıldanıyorum. Ahmet Kaya söyleyen bir de kirpi var ortalıkta. Bir anda hapisteymişiz, 417 numaralı koğuşu arıyorum; umarım oradadır Çiğdemler diye düşünüyorum. Ev gibi ama değil. Kendimizi bir anda suyun altında buluyoruz ama bir şekilde birbirimizi duymaya devam ediyoruz. Kâbuslarımızda buluşsak da birbirimizi duyabiliyoruz nasılsa. Saçlarıma bakıyorum, o kadar uzamış ki, bu kadar zaman nasıl geçti diye düşünüyorum. Birbirimize gelecekten gönderdiğimiz mektupları bir süre daha kitap sayfalarının içinde saklıyoruz; rüyalarımızdan müteşekkil filmi hep beraber çekene dek.
Sinemacı dostumuz Çiğdem Mater, diğer Gezi Davası tutsakları Mine Özerden, Can Atalay ve Tayfun Kahraman’la birlikte 25 Nisan 2022 tarihinden beri hapiste. Osman Kavala ise kendine yöneltilen suçlardan defalarca beraat etmesine rağmen 1 Kasım 2017’den beri tutuklu. Hayal Havuzu’nu bu karanlık günlerde Çiğdem’e ve tüm Gezi tutsaklarına hayallerimizle yoldaşlık etmek için açtık.
