Pure: Komik, İronik ve Trajik
Fleabag ve Girls gibi dizilerle akraba olan Pure, temelde travmatik bir gerçek hayat öyküsü anlatsa da, komik olanla trajik olanı ele alma biçimiyle ortaya özgün bir anlatı çıkarıyor.
Erhan Bilen
“Altıncı His (The Sixth Sense, 1999) filmi gibi; ama ölü insanlar yerine çıplak insanlar görüyorum.”
Rose Bretécher’ın aynı adlı otobiyografik romanından uyarlanan Pure, ‘Pure O’ adlı obsesif kompulsif bozukluğu Marnie karakteri üzerinden ele alan, çarpıcı bir kendini bulma ve büyüme hikâyesi. Çevresindeki insanlarla ilgili kurduğu cinsel içerikli hayalleri ve düşünceleri bir türlü kafasından atamayan Marnie için ebeveyninin evlilik yıldönümünde yaptığı konuşma bir kırılma noktası olur. Konuşması sırasında, bu cinsel içerikli hayallere ve fantezilere annesi ile babasının da katılmasıyla yıldönümü partisi zihninde büyük bir grup seks partisine dönüşür. Marnie daha fazla dayanamaz ve yaşadığı küçük İskoçya kasabasını terk ederek Londra’ya bu sorunu çözmek ve kendini bulmak üzere bir yolculuğa çıkar. Kahramanın dördüncü duvarı kırarak seyirciyle diyalog içine girdiği açılış sahnesi, dizinin ilk andan itibaren izleyiciyle Marnie arasında yoğun bir özdeşlik duygusu kurma amacında olduğunu gösteriyor. Dış ses kullanımı da bu duyguyu yoğunlaştıran etkili bir anlatım tercihi. Marnie’nin kameraya bakarak samimi bir şekilde konuştuğu ilk sahneden hemen sonra mikrofon başında kalabalık bir topluluğa konuşma yaptığı sahneyi görmemiz ise, dizinin geri kalanına da hâkim olacak bir ikiliği açığa çıkarıyor: Marnie’nin iç dünyası ve dışarıdan nasıl göründüğü arasındaki uçurum ve bundan doğan çatışma.
Obsesif kompulsif bozukluğun daha önce pek irdelenmemiş ve pek çok kişi tarafından bilinmeyen bir yönüne odaklanıyor dizi. ‘Pure O’ adı verilen hastalıkta kişi müdahaleci düşünceler ve takıntılardan mustarip olsa da onları çoğu zaman fiziksel davranışlarıyla dışa vurmaz. Dizinin en başarılı olduğu noktalardan biri de bu hastalığın temsili konusundaki dürüstlüğü ve cesurluğu. Marnie’nin kafasından geçen “sapıkça” hayaller hızlı tempolu, sıçramalı kurguyla seyirciye aktarılıyor; günlük hayatın en küçük detayları tarafından tetiklenen hayaller ve görüntüler tüm “çıplaklığıyla” göz önüne seriliyor. Akıl sağlığı konusunu dürüst ve içten bir şekilde ele alan dizinin OKB ve genel olarak akıl hastalıklarıyla ilgili önyargıları ve yanlış bilinenleri açığa vurma amacında olduğunu, bu amacı yerine getirmeye çalışırken yer yer didaktik kaçtığını da söyleyebiliriz.
Verdiği özgürlük ve anonimlik hissi sebebiyle kendini Londra sokaklarına ait hisseden Marnie, yolunun lezbiyen barında bir kadınla ve porno bağımlısı bir gençle kesişmesiyle, aynı zamanda geçmişindeki birkaç insanla da yüzleşmek durumunda kalıyor. Tüm bu karşılaşmaların ve kesişmelerin, her yan karaktere ayrılan yeterli ekran süreleri ve başarılı oyunculuklarla iyi kotarılmış yan hikâyelere evrildiğini söyleyebiliriz. Marnie’nin Londra’ya taşınmasından sonra, tüm karakterlerin büyük şehirde hayat kurma çabalarına, kişisel yolculuklarına, problemlerine ve dostluklarına da ortak oluyoruz.
Ana karakterin hissettiklerine ve düşündüklerine doğrudan erişmemizi sağlayan anlatım tekniği ve mizah anlayışıyla Fleabag’i (2016-2019), yirmili yaşlar krizini ve iyisiyle kötüsüyle arkadaşlık ilişkilerini ele almasıyla ise Girls (2012-2017) dizisini akıllara getiren Pure, kendini cesur kadın hikâyeleri anlatan bu dizilerle aynı damara yerleştiriyor. Pure, temelde travmatik bir gerçek hayat hikâyesi anlatsa da, komik olanla trajik olanı ele alma biçimiyle, ironi ve cringe-comedy’den beslenen mizahıyla ortaya özgün bir anlatı çıkarıyor. Dizinin başrolünde sempatik oyuncu Charly Clive bulunuyor, ona Peaky Blinders (2013- ) ve Skins (2007-2013) dizilerinden tanıdığımız Joe Cole ve The Bisexual (2018- ) dizisinden tanıdığımız Niamh Algar eşlik ediyor. Keyifli ve aynı zamanda heyecanlı bir seyirlik olan altı bölümlük Pure, BluTV’de kaçırılmaması gereken dizilerden.
