Bir An: Etki Altında Bir Kadın

Mabel Longhetti. Biraz tuhaf, deli, bir tahtası eksik, hafif çatlak, sinir hastası, aşırı hassas, fazla duygusal, kırılgan, duygularını kontrol edemiyor… Kocası Nick ve üç çocuğu onu çok seviyorlar. Fakat Mabel’in, kocası tarafından gönderildiği ruh sağlığı ve sinir hastalıkları merkezinde bir süre kalıp elektro şok tedavisi görmesi gerekiyor. Mabel altı ay sonra evine döndüğünde, önce büyük bir parti ile onu karşılamaya karar veren Nick, son anda herkesi evden kovuyor. Sadece anne babaları, bir iki aile dostu ve aile doktoru karşılıyor Mabel’i. Mabel’in filmin ilk yarısı boyunca perdeden taşan enerjisi, herkese yetecek jestleri, mimikleri, adeta dünyadaki tüm kadınların bütün duygularını aynı anda üzerinde taşıdığı bedeni, çökük omuzlarının altında kalmış. Ürkek bir biçimde çocuklarını görmek istiyor Mabel. Kocası kendisi gibi davranması gerektiğini, burasının kendi evi olduğunu inatla söyleyedursun, Mabel çocuklarıyla aylar sonraki ilk karşılaşmasında, sadece onlara söylüyor sırrını. “İyiyim, sadece heyecanlanmamak için kendimi çok zor tutuyorum,” diyor Mabel; kendini telkin ediyor, gözyaşlarını tutamayarak, dişini sıkarak, “duygular yok.” Mabel’in anomalisi bu çünkü. Onun dışında herkesin taşkınlık yapmaya, sinirlenmeye, aşırılıklara, bağırıp çağırmalara, şarkı söylemelere, ıslık çalmalara, sinir krizi geçirmelere hakkı var. Mabel’in yok; çünkü Mabel diğerleri gibi duygularını aklının kontrolünde dışavurmuyor. Duyguların hükümranlığında, ani iniş çıkışlarında, dışavurumlarında yaşadığı için, kendisine biçilen toplumsal roller üzerine bir türlü oturmadığı için, Mabel’in çok mutlu ya da çok mutsuz olmaya hakkı yok. Herkes ona nasıl olması gerektiğini söylüyedursun, kocası kendisi gibi olmasını salık veriyor. Mabel iyi mi, Mabel’in ruh sağlığı yerinde mi, Mabel biraz şöyle mi, Mabel biraz böyle mi? Duygulanmak yok. Mabel heyecanlanmamak için dişlerini sıkıyor. Aşırı duygulara yer yok.

(A Woman Under the Influence, 1974)

Yön: John Cassavetes