Christopher Nolan, Sinemalara Mali Destek İçin Hükümete Çağrı Yaptı

The Washington Post’a bir makale yazan yönetmen, destek paketine sinema salonu çalışanlarının da dahil edilmesini istedi ve kriz bittiğinde “birlikte yaşamaya, gülmeye ve ağlamaya olan ihtiyaç her zamankinden daha güçlü olacak” dedi. 

ABD’de sinema salonu sahipleri hükümetten acil destek taleplerini yüksek sesle dile getirmiş olsalar da, henüz bu konuda olumlu bir sonuç alınmış değil. Her sektörün ve çalışanlarının bir kurtarma operasyonuna ihtiyaç duyduğu bu kaotik günlerde, kolay kolay iç rahatlatıcı bir gelişme ortaya çıkacak gibi görünmüyor.

Christopher Nolan, 21 Mart’ta The Washington Post’ta yayımlanan yazısında, sinema salonlarının sosyal hayattaki öneminin altını çizerek, hangi sektörleri mali açıdan ne kadar destekleyeceği merak edilen Kongre’nin bunu gözden kaçırmayacağını umduğunu söyledi: “İnsanlar filmleri düşündüklerinde, akılları önce yıldızlara, stüdyolara ve o görkeme gidiyor. Ama film işi herkesle ilgili: gişelerde çalışanlar, ekipmanı çalıştıranlar, biletleri kesenler, filmleri satın alanlar, reklam satanlar ve salonlardaki tuvaletleri temizleyenler. Topluca buluşma mekânlarımızın en hesaplı ve demokratik olanını işleterek hayatını kazanan, birçoğu da maaş yerine saat başına ödeme alan, sıradan insanlar.”

Hükümete sinema salonu çalışanlarına destek olması için çağrı yapmanın yanı sıra, Nolan sinemaların ayrıca stüdyoların da stratejik ve ileri görüşlü işbirliğine ihtiyaç duyduğunu belirtti.

Kara Şövalye (The Dark Knight, 2008), Yıldızlararası (Interstellar, 2014), Dunkirk (2017) gibi filmleriyle 21. yüzyılın en popüler sinemacılarından biri olan yönetmen, yazısını şu sözlerle bitirdi:

“Bu kriz geçtiğinde, kolektif buluşmalara; birlikte yaşamaya, gülmeye ve ağlamaya olan ihtiyaç her zamankinden daha güçlü olacak. Birikmiş talebin ve yeni filmler vaadinin kombinasyonu, yerel ekonomileri canlandırıp ulusal ekonomimize milyarlar kazandırabilir. Yardım ettiklerimiz arasına bu büyük Amerikan endüstrisinin 150 bin çalışanını dahil etmeyi sadece onlara değil, kendimize de borçluyuz. Filmlerin bize sunduklarına ihtiyacımız var.

En sert darbeyi almış olanlar, sinema salonları gibi, tüm cazibesi insanlığın -şimdi aleyhimize dönmüş olan ve durumu bu denli zor yapan- en büyük dürtüsüne, birlikte olma arzusuna dayanan sektörlerin çalışanları. Belki, benim gibi, sinemaya surround ses sistemi veya patlamış mısır vs. veya film yıldızları için gittiğinizi düşünüyordunuz. Ama öyle değildi. Birbirimiz için oradaydık.”