Umut Tazeleyen Filmler: Rochefortlu Kızlar

“Bütün sokaklar, bütün şehir, herkes âşık, herkes heyecanlı, herkesin anlatacak hikâyesi var.”

Aykut Sezgi Mengi

Bu yazı Altyazı’nın 183. sayısında yayımlanmıştır.

Sabah saatlerinde, denizin üstünde iplerle taşınan bir köprü hareket alır. Köprünün üstünde bir kumpanyanın, şehirden şehre, denizden denize dolaşan, rengârenk giyinmiş dansçıları vardır. Dansçılar müziğin ritmiyle yavaş yavaş hareketlenirler ve bize dönerek ilk danslarını ederler. Bu prologdan sonra kumpanya ekibi Rochefort’a giriş yapar, eşzamanlı olarak haki üniformalarıyla askerler şehirden çıkmaktadırlar. Militarizmin koyu rengine karşılık gökkuşağının cıvıl cıvıl renkleri…

Rochefort’da üç gün sonra yapılacak fuar gösterilerinin hazırlığı vardır. Kumpanya şehir meydanına geldiğinde kamera yavaş yavaş bir apartman penceresinden Delphine ve Solange’ın evine girer, Rochefort’un genç kızlarının evine… İkizler burcunda iki kız kardeş, içleri kıpır kıpır, kanları kaynıyor. Biri balerin, diğeri müzisyen… Hayallerinde sanatın kalbinin attığı Paris’e gitmek, şarkı söylemek, dans etmek, âşık olmak, âşık olunmak var. Bize şarkılarını söyleyip hayallerini anlatıyorlar. İlham dolular, aşk dolular. Öyle tatlı bir heyecanları var ki, iki kardeş tatlı sert atıştıkları anda bile Solange, konçertosunun tema müziğini bulabiliyor ya da Delphine kendisini tanımayan birinden bahsedilirken “Bana âşık mı?” diye sorabiliyor. Rochefortlu Kızlar, hayaller üzerine bir film. Fuarda kumpanyanın sahneleyeceği gösterilerin coşkusu sokakları dolaşıyor, şehrin haki yeşile dönmek üzere olan renklerini özgür bırakıyor, hayalleri açığa çıkarıyor. Her karakter bizimle hayallerini paylaşıyor. Askerliğini yapan Maxence hayallerinin kadınını arıyor, hiç karşılaşmadıkları hâlde onun portresini çizmiş. Portredeki kadının Delphine olduğunu bilmiyor. Solange ise hayallerinin erkeği Andy’yle sokakta çarpışarak tanışıyor. Sonrasında Andy’yi oynayan Gene Kelly 1951 yapımı Paris’te Bir Amerikalı (An American in Paris) müzikalindeki dans koreografisiyle Rochefort sokaklarını gülümsetiyor, Rochefort’da bir Amerikalı oluveriyor. Delphine ve Solange’ın annesi Yvonne, geçmiş hayallerine kafedeki tezgâhının arkasından bakıyor. On yıl önce terk ettiği sevgilisi Simon’u düşünüyor. Yvonne’un geçmiş hayali Simon’un bugününde yaşıyor. Yeniden karşılaşma umuduyla Simon Rochefort’a dönmüş, yarım kalan hayallerinden bembeyaz bir dünya kurmuş, müzikle ve aşkla umut ediyor. Bunlar gibi birçok hikâye Rochefort’un renklerini oluşturuyor. Bütün sokaklar, bütün şehir, herkes âşık, herkes heyecanlı, herkesin anlatacak hikâyesi var.

Rochefortlu Kızlar politik bir film olmasa da arka plandaki militarist doku, Jacques Demy’nin dönemin Fransa’sının katı devlet politikasına karşı pastel renklerle bezeli bir yaşam önermesi gibidir. Film âdeta “Savaş diye bir şey olmasa dünya nasıl olurdu?” sorusuna cevap niteliğindedir. İzleyenin yüzünü hemen hemen her sahnesinde gülümseten, tam anlamıyla bir mutluluk filmidir Rochefortlu Kızlar. Finalde kumpanya ekibinin Rochefort’dan Paris’e doğru yola çıkışını görürüz. Bugünden bakınca o gençlerin bütün bu coşkuyla 1967’nin Rochefort’undan 1968’in devrimci Paris’ine gittiklerini düşünmemek elde değildir.

Rochefortlu Kızlar
(Les demoiselles de Rochefort)
Yön: Jacques Demy