Bir An: Cennetin Çocukları
Ali koşuyor. Kan ter içinde. Paramparça ayakkabılarıyla. Canını dişine takmış. Üçüncü olmak için yarışıyor. Birincilikmiş, ikincilikmiş umurunda değil. Dördüncülük diye bir şey zaten yok. Yüze yakın yarışmacının arasından sıyrılıp önlerdeki yerini alıyor. Görüntü birden yavaşlıyor. Ali, ikinci ile dördüncü yarışmacı arasındaki konumunu korumaya çalışarak koşuyor. Dördüncü tarafından geride bırakılmamak için hızlanırken, ikinciyi geçmemek üzere azıcık yavaşlayarak… Sinema tarihinin bu en tuhaf ve en kalp sızlatan koşu yarışına bir anlam verebilmek için ödülleri hatırlamak gerekiyor. Birincilik ödülü: Üç hafta kamp tatili ve eşofman takımı. İkincilik ödülü: İki hafta kamp tatili ve kırtasiye seti. Üçüncülük ödülü: Bir hafta kamp tatili ve spor ayakkabı. Ali koşuyor. Koştukça parçalanan ayakkabılarıyla… Onun tek ihtiyacı bir çift spor ayakkabı… Kız kardeşi Zehra’nın ayakkabıları kaybolduğundan beri kendininkileri kardeşiyle paylaşıyor çünkü. Yeni bir çift ayakkabı alamayacak kadar yoksul oldukları için. Sabahları Zehra okula giderken giyiyor ayakkabıları, öğleden sonra Ali. Ve Ali kardeşine söz veriyor. Üçüncü olup ayakkabı ödülünü kazanacak. Sonra da yeni ayakkabıları kız modeliyle değiştirip ona verecek. Ali koşuyor. Ne onu bekleyen cennet gibi bir kamp tatilinin süresi umurunda, ne birincilik, ne ikincilik… Yetişkin dünyasının sakatlanmış değer sistemi, başarı ahlakının dayatmacılığı, kapitalizmin faydacı kültürü, dünyayı kazananlar ve kaybedenler olarak ikiye ayıranların rekabetçi bakışı, birinciliğe odaklı tekil ve eril kahramanlık fantezileri tarafından zehirlenmemiş henüz. Onun derdi üçüncülük. Yarış bitmek üzereyken Ali bir an için üçüncülükten geriye düşüyor. Panikleyip hızlanıyor. Hızlanınca da yanlışlıkla birinci oluyor. Her şey çok hızlı oluyor. Herkes onu alkışlıyor. Fotoğrafları çekilmek üzere birincilik madalyası boynuna asıldığındaysa, Ali utançtan başını kaldıramıyor. Kardeşine verdiği sözü tutamadığı için.
Cennetin Çocukları (Bacheha-Ye Aseman, 1997)
YÖN: MECİD MECİDİ
