Eleştiriler
Gelecek Günler altmışlı yaşlarda geçen bir büyüme hikâyesi. Mia Hansen-Løve, Nathalie’nin hikâyesini ferahlatıcı bir özgürleşme deneyimi olarak hayal ediyor.
Dünyadan Haberler’de 19. yüzyılın ABD’sindeki ayrışmanın ve emekleme dönemindeki acımasız kapitalizmin bir portresine tanık oluyoruz. Ne var ki yönetmen Paul Greengrass’ın birçok filmindeki cesaret ve özgünlük noksanlığı bu westernde de fazlasıyla sırıtıyor; politik doğruculuk hamleleri ise samimiyet testinden geçemiyor.
Yunan Tuhaf Dalgası’ndan aşina olduğumuz türde absürt bir yakın gelecek / geçmiş kuran Apples, bir “amnezi” salgını sırasında geçiyor.
Bu sorunun cevabını Yaramaz Çocuk’ta bulmak mümkün değil. Oskar Roehler kendisinin de hayran olduğu yönetmenin…
Film noir türünün yavaş yavaş olayların içine çekilen dedektif figürünü bir doktor olarak yeniden yorumluyor Meçhul Kız. Başrolünü Adèle Haenel’in üstlendiği filmde Dardenne Kardeşler kentsel kopukluk içindeki görünmez çengelleri arıyorlar.
Dario Argento klasiği Suspiria’da ana renklerin ezici ağırlığı barok bir karakter kazanır. Filmden geriye kalan, retinayı zehir gibi yakan renk örtüsüdür.
Asghar Farhadi, Bir Ayrılık filminde seyirciyi çeşitli sorularla yüz yüze getirirken sınıflı toplum düzeni üzerine bir yorum da üretiyor.
David Lynch’in az bilinen ressamlığına odaklanan belgesel David Lynch: Yaşam Sanatı, izleyiciyi yönetmenin zihninde bir gezintiye çıkarıyor.
Kieslowski’nin Üç Renk üçlemesindeki filmler isimlerini Fransız bayrağındaki renklerden alır. Peki bu üçleme aslen ne üzerinedir?
Wes Anderson, Yaman Tilki filminde animasyona yatay geçiş yaparken hüzünlü-komik karakterlerinden ve kara mizahından ödün vermiyor.
Taylan Biraderler’in Vavien’den bu yana çektikleri ilk film olan Azizler çevresindeki her şeyden ve herkesten sıkılan bir reklamcının hikâyesini anlatıyor.
Pedro Almodóvar’ın 2013 yapımı filmi Aklımı Oynatacağım bir yandan kitsch bir seks komedisi, bir yandan da dünyanın güncel meselelerine değinen alegorik bir anlatı. Ancak yönetmenin âdeta kendi filmografisinden parçalar çaldığı film, mayası tutmamış bir kolaj niteliğinde.
Evde’nin her penceresi başka bir hikâyeye açılıyor. François Ozon, edebiyat tutkunları ve sinefillere kendilerini evinde hissettiriyor.
84 dakikalık süresini fazlasıyla verimli kullanan Amy Seimetz imzalı Hayatımın Son Günü, varoluşçu bir psikolojik gerilim.
Bir heavy metal davulcusunun işitme yetisini kaybetmesine odaklanan Sound of Metal, son yılların en ilgi çekici karakter çalışmalarından birisini sunuyor.
Ezel Akay’ın Haluk Bilginer ve Demet Akbağ’lı 9 Kere Leyla filmi basitliğe teslim senaryosuyla, köhne bir komedi anlayışının ürünü.
Lars von Trier’in 2005 yapımı Manderlay’i Amerikan liberalizmine sert ve alaycı bir eleştirellikle bakarken derin bir muhafazakârlığa, hattâ yer yer ırkçılığa savrulan bir film.
Tutkusu ve gururu arasında sıkışıp kalan bir erkek karaktere odaklanan Kor, hislerin tene işlediği Zeki Demirkubuz melodramlarından değil.
